Drie dagen Krakow

Mijn eerste post vanuit Krakow, en tevens ook de laatste want morgenochtend vertrekken we met de trein naar Praag. Een reis van acht uur lang die ondanks deze duur een interessante ervaring zal worden door het veranderende landschap dat aan ons voorbij trekt.
De eerste drie dagen van onze reis zitten er alweer op. In de afgelopen drie dagen hebben we zo veel gedaan en gezien dat het voelt alsof ik al weken van huis ben en een besef van dagen heb ik al bijna niet meer. (Het ultieme vrijheidsgevoel haha)

Nadat we woensdag geland waren op Katowice Airport zaten we bijna langer in de minivan te wachten dan dat onze vlucht duurde. De chauffeur moest wachten op reizigers die met een andere vlucht ongeveer 50 minuten later dan ons op Katowice aankwamen.
Ons geduld werd dus gelijk op de proef gesteld. We zaten met nog een Nederlandse jongen en een jong gezin in het busje te wachten terwijl de chauffeur ondertussen buiten een sneeuwpop stond te worden in de sneeuwstorm die over Katowice raasde.

Eindelijk aangekomen op Krakow Centraal Station bleek het nog een hele opgave om naar het hostel te komen. Volgens tourist information konden we met de tram vlak bij het hostel uitstappen. Maar nadat we door minstens vijf verschillende mensen steeds een andere kant op waren gestuurd omdat we de tram niet konden vinden, zijn we maar weer terug gegaan naar de tourist information. Inmiddels ken ik het station dus bijna als mijn broekzak haha.
Nadat we het hostel hadden gevonden (zo'n twee uur later, het was inmiddels acht uur 's avonds) zijn we gauw een restaurant ingedoken waar we zo schaamteloos hebben zitten bunkeren dat het leek alsof we al drie dagen geen eten hadden gezien. Wat een honger hadden we haha!

Gisteren Krakow te voet verkend en lekker de ultieme toerist uitgehangen door minstens na elke 20 meter een foto te schieten.
'S avonds kregen we voor één nacht een Japanse roommate waar we nog even de stad mee in zijn geweest en een lekkere koffie hebben gedronken.

Vandaag hebben we een tour naar Auschwitz 1 en 2 (Auschwitz en Birkenau dus) gedaan. Het was behoorlijk schokkend. Bergen met haar, bergen met koffers, bergen met kinderschoentjes etc. etc. etc. Alles lag op grote stapels tentoongesteld in het Auschwitz museum. Van de executiemuur tot de gaskamers boven de grond. Het was heel onwerkelijk maar eigenlijk vond ik de volgende stop veel verschrikkelijker: Birkenau.
De barakken in Birkenau waren geen hutten voor mensen want oorspronkelijk waren die hutten ontworpen als paardenstallen. Maar de Duitsers lieten deze ''stallen'' bouwen en borgen er per barak ruim 1000 oorlogsgevangenen in op. Deze gevangenen moesten werken in de kolenmijn die naast Birkenau lag, en als je te zwak was om te werken, dan moest je buiten de barak staan wachten tot iedereen die wél kon werken terug was. Deze mensen stonden daar, 8, 9, soms wel 12 tot 14 uur te wachten buiten voor hun barak. Verschrikkelijk.
De meeste mensen leefden hier dan ook hoogstens drie maanden. En na vandaag kan ik me heel goed voorstellen waarom. Het was -2*C toen we deze tour deden vandaag. Mama's handen waren stijf en koud, net zoals mijn voeten t/m mijn enkels gevoelloos waren door de ijzige kou en lange stukken lopen over de besneeuwde concentratiekampen.
Ik was blij toen we in de bus terug zaten, waar ik mijn schoenen uit heb geschopt en mijn wanten en muts over mijn ijskoude voeten heb aangetrokken om ze gauw weer warm te krijgen.

70 jaar na de bevrijding heeft deze dag een diepe indruk op me achter gelaten.
Auschwitz, ik zal je nooit meer vergeten.